'De gitarist onder de gitaristen', zo noemen collega’s deze man van vele oorlogen, die trouwens dit jaar de gedeelde ouderdomsdeken is onder onze artiesten. Hij werd op exact dezelfde dag geboren als Walter 'Wolfman Washington' en wordt dus eind dit jaar 75, al is dat nauwelijks aan hem te zien en al helemaal niet aan hem te horen.

Albert werd al op zijn zestiende voltijds muzikant en de eerste successen boekte hij als lid van de Thunderbirds van Chris Farlowe. Dat situeert hem in de soul en rhythm & blues à la Stax, maar Albert wilde liever country spelen en, via bands als Head, Hands & Feet, Country Fever en The Kingpins, werd hij, tegen het eind van de jaren ’60 een veelgevraagd sessiemuzikant en stonden de groten te trappelen om hem in hun live band op te nemen. Dat had heel veel te maken met de vingervlugheid van Albert, gekoppeld aan zijn zin voor melodie: je kon hem, toen al, moeiteloos inpassen in om het even welk repertoire, want hij kon toen al letterlijk alle stijlen aan.

Midden de jaren ’70 verhuisde hij naar Los Angeles, deed er sessiewerk voor The Crickets en werd vanaf 1976 lid van de Hot Band van Emmylou Harris, waar hij andere groten als Rodney Crowell en Ricky Skaggs tegenkwam. Vanaf 1978 werd Eric Clapton de nieuwe werkgever, al was hij in die tijd ook de man achter het reünie-concert van The Everly Brothers, voor wie hij gedurende meer dan twintig jaar werkte. Earl Scruggs inviteerde hem voor de “Earl Scruggs and Friends”-plaat en hij maakte ook zijn opwachting op het “Concert for George”-gebeuren in 2002.

De Awards volgden elkaar op: vijf jaar tereke werd hij tot Beste Countrygitarist verkozen en, wat hem wellicht nog het meest bijzonder maakt, is zijn vermogen om zijn Telecaster de klank van een pedal steelguitar te laten spelen. Ook Bill Wyman huurde Albert in voor zijn Rhythm Kings en hij is lid van het selecte gezelschap dat door het leven gaat als 'Biffbaby’s All Stars' waarin hij Eddie Van Halen, Steve Morse en Steve Lukather tot zijn maats mag rekenen.

Je kunt Albert horen op zijn eigen zestien platen, maar ook op meer dan 150 albums van andere, gaande van Dolly Parton, Eric Clapton, Marcel Dadi, Dave Edmunds, Bert Jansch, Nanci Griffith, Carlene Carter, Joe Cocker, Rosanne Cash, John Prine tot The Refreshments, Arlen Roth, Shakin’ Stevens en Jackson Browne en je kunt nauwelijks een gitaarverzamel-cd bedenken, waar Albert niét op staat. Emmylou Harris zei ooit in een interview dat ze later heel trots zou zijn, als ze kon vertellen dat ze ritmegitaar speelde in de band van Albert Lee.

Tijdens zijn optreden in Blues Peer hoorden we dan ook virtuoze vertolkingen van de liedjes waar hij het meest van houdt en, natuurlijk, vurig gitaarwerk. Na zijn optreden spraken we met deze gentleman die de betekenis van het woord ego absoluut niet kent.

Foto © Manon Houtackers